Love bites.

Powoli zaczynam mieć dosyć tak rozwijającej się sytuacji. Jestem zmęczona psychicznie.

Jak zwykle leżąc na łożku mam 1000 myśli, mogłabym wziąć notes i wszystko tam spisać. Ale gdy tylko siadam do photobloga to momentalnie nie wiem co napisać, jak te wszystkie myśli ubrać w słowa...

Ogólnie to nie jest za wesoło, ten tydzień jest dla mnie bardzo ciężki, brakuje mi wsparcia i czuję się mega osamotniona...

Są takie dni, że nawet muzyka nie jest w stanie zagłuszyć sumienia, kiedy nawet najmilsze rzeczy nie są w stanie wypełnić

tej wszechobecnej pustki którą ostatnio bardzo dotkliwie odczuwam.

Mam wrażenie, że walcze sama ze sobą, że na siłe próbuje sobie coś wmówić,  na siłe próbuje sobie coś udowodnić. Ktoś kiedyś powiedział, że po każdej burzy wychodzi słońce, mam wrażenie, że moja wewnętrzna burza się nie kończy...i zaczynam wątpić, że to słońce kiedykolwiek dla mnie zaświeci. Za każdym razem kiedy myśle, że to już ten dzień, że to już ten czas kiedy moje słońce oświetli mi droge to momentalnie okazuje sie, że to była jedynie zapowiedź zbliżajacego się huraganu. Ta notka nie ma ładu i składu, doskonale o tym wiem. Być może nie ma nawet sensu, ale musze to w koncu z siebie wyrzucić. Nie wiem co mam robić żeby było lepiej, gdzie iść, jaka droge wybrać, nic ostatnio nie wiem i nie rozumiem ludzi, chyba jestem jakimś defektem fabrycznym. Pora kończyć te dyrdymały i chyba iść spać. Dobranoc.

https://www.youtube.com/watch?v=0T1IVyXBGjM