Kolejna noc nieprzespana,

myśli napływają do głowy.

Tyle chciałabym powiedzieć Tobie,

ale usta blokują mi mowę.

Myśli kłębią się coraz mocniej,

Słowa... Słowa, zapisuje na kartce,

abyś mógł je kiedyś przeczytać...

Wiesz, jak czuje się samotne drzewo po środku pola?

Otoczone głuszą, śpiewem ptaków o poranku,

nie mogące dzielić się z nikim, tym co teraz czuje?

Nie wiesz, nigdy tego nie odczułeś...

Nawet gdy tak było, myliłeś się,

zawsze zjawiał się ktoś, w Twoim życiu,

odciągając Cię od tego.

Mnie nikt teraz od nich nie odciąga...

Robiłeś to, myśląc, że tego potrzebuje,

ale kiedy chciałabym abyś był blisko,

zabrakło Cię, nie ma Ciebie obok...

I czuje jak wiatr, kołysze mi liście,

które opadają powoli,

martwe - kolorowe,

i gniją pode mną...

Gałęzie łamią się od wiatru,

nikt ich nie ochroni - udając, że nie widzą!

Deszcz opłakuje wspomnienia tamtych dni,

zmywa ostatnie tchnienie, łzy...

Konary pękają, w ciszy słychać o pomoc wołanie,

przychodzi zwątpienie, cierpienie...

zapomnienie...

Umarła ostatnia nadzieja.

Ostatnie chwile spędzone w samotności.

Zwątpienie nie daje mi spokoju...

Kiedy mnie już nie będzie...

Zostanie tylko pustka w polu.