https://www.youtube.com/watch?v=RYcpImIBaqg PięćDwa!

Zbyt dużo myśli, analiz zapalić, 

by ogień oczyścił rany rozdrapane całe.

Zbyt dużo słów już wypowiedzianych, 

by dym je przyćmił i zostały zapomniane.

Zbyt dużo złości w wódce wykompane i na pamięć 

znam te sceny zawiści nawzajem wylanej. 

Zbyt dużo sie stało, aby iść tak dalej,

ale ciągle za mało, by nie było czasu na zmianę.

To zbyt dużo wiem, lecz zbyt mało jako całość,

by burzyć sens tego, co z nas pozostało. 

Bądź dla mnie dobra to wystarczy, 

ja tez chce taki być i wybaczyć by żyć 

i nie patrzeć na nic, co nie zawsze chce być jak wymarzysz. 

To ludzkie sie sparzyć i trudno jest sprawić,

by sie tym wzmocnić i nie zabić

wyciągając wnioski z porażek tych cudzych i tych własnych. 

Coś pękło - zlepię to twoja i swoja ręką. 

Mam pewność, że wszystko inne to wszystko jedno,

a względność to dla nas zapomniana przeszłość,

ze tętno twoje i moje ma wspólną prędkość,

a wewnątrz wciąż ogrzewa nas to samo ciepło,

bo większość w nas to samo dobro i piękno.

Zostawiam betonowy świat, zatapiam się w miękkość...