Makao z życiem na szali

Kosztuję Cię, a zachłysnąć się Tobą nie mogę.

Czy to przez rozmyte granice mojego konturu, znikającego jakby we mgle? Jestem tam. Stoję. Co zrobisz?

Czy podejdziesz, żeby mnie dotknąć, zbadać kontur i potwierdzić me jestestwo?

Czy może uwierzysz oczom, że kontur nie istnieje, bo przecież go nie widać?

A może to do mnie należy następny krok. Może to ja w końcu powinnam wyleźć z tej mgły. Przecież ja nawet wiem, w którą stronę pójść. Wystarczy po prostu wyjść. Nie będziesz musiała wówczas zastanawiać się nad moim konturem. Zobaczysz, że go mam, kiedy tylko wyjdę.

Tylko wiesz, boję się. Mgła jest gęsta. Nie widzę swoich stóp. Jak je stawiać, po gruncie tak niepwnym? Tak po prostu? Bez wahania? A co jeśli spadnę w przepaść? Czy dasz mi coś, czego mogę się złapać?