pamiętnik.

Siedząc przed komputerem z kubkiem kakao, zgadnijcie co robiłam? Codziennie czytałam jedną stronę, poprzednią stronę pamiętnika. Robiłam małe kroki aby zmierzyć się z tym co było w przeszłości. Bywały ciężkie noce, łzy. Nie lubiałam kłaść się spać, bo wtedy myślało się najmocniej. Kiedy rano trzeba było wstać i normalnie funkcjonować. Czy zawsze tak jest kiedy człowiek ociera się o dno potrzebuje wtedy kogoś blisko, pragie ze wszystkich sił obecności, kogoś kto po prostu będzie.. Przez długi czas walczyłam, nawet zakładająć słuchawki na uszy, każdy dźwięk, piosenka, muzyka wszystko sprawiało że łzy napływały do oczu. Często siadałam na łóżku, opierałam plecy o zimną ścianę, nogi przysuwałam do klatki piersiowej i przegryzałam wargę. Dłonie zaciskałam w pięść, nie pamiętam już czy uścisk był mocny ale ja byłam słaba. Paznokcie wbijały mi się w ciało ale to nie bolało, najbardziej bolał strach, bezradność która mnie wykańczała.. teraz już wiem, że czasem tak bywa że nie wiadomo dokąd biegnie nasz świat.Za nic nie chciałabym raz jeszcze przejść, przez to co przeżyłam w ciągu minionych miesięcy, ale muszę przyznać że dzięki nim doceniam to co mam jeszcze bardziej niż przedtem.Dziś idę ciągle do przodu, ale już tak nie pędzę. I znów uwielbiam patrzeć w niebo, śmiać się z niczego, słuchać muzyki i rozmawiać. Chodzić na spacery, podróżować. Już nie staram się być obecna ale staram się po prostu BYĆ.