czy chorobą psychiczną można nazwać słuchanie starych piosenek i przypominanie sobie tych cudowynych czasów gdy wszystko było proste i wręcz idealne?

to chyba "skaza" psychiczna Polaków.

Zamiast swoje plany opierać o przyszłość ciągle żyjemy historią i nie potrafimy się z tym uporać.

Dlaczego nawet jeśli zastanawiamy się nad przyszłością są to plany bliskosiężne? Może dlatego, że nie potrafimy zadbać o realizację planów nad którymi musimy popracować trochę dłużej niż przez chwile.

Dlaczego wszystko odkładamy na później a "później" jest już za późno?

Dlaczego to co kiedyś było najpiękniejsze zmienia się w zwykłe cierpienie?

Dlaczego ciągle udajemy że wszystko jest okej?

Dlaczego myślimy że wszystko się ułoży?

Dlaczego staramy się nie zauważać własnych problemów?

Dlaczego słowa "kocham" używamy bezpodstawnie?

Dlaczego słyszymy tylko to co chcemy usłyszeć?

Dlaczego jesteśmy pie*rzonymi egoistami?

Dlaczego życie drugiej osoby jest dla nas mniej ważne?

Dlaczego nie zauważamy cierpienia innych osób?

Dlaczego myślimy że śmiech oznacza szczęście?

Dlaczego nie patrzymy sobie w oczy podczas rozmowy? 

Dlaczego nie potrafimy rozmawiać ze sobą całkowicie szczerze?

Dlaczego skrywamy własne zdanie na dany temat?

Dlaczego nie potrafimy poradzić sobie w własnym życiem? 

Dlaczego nie doceniamy tego co mamy?

Życie- śmiertelna choroba 

przenoszona drogą płciową.

I'll never give myself to another  the way 

I gave it to you. You don't even recognize

the ways you hurt my, do you?