Życie polega na ciągłym wracaniu bólem do rozwydrzonych dzieci, które siedzą głęboko w środku osobowości, głębiej niż dorosłość i spódnice z drogich sklepów po to, aby materiał nie darł się u dołu. Polegam na sobie, tak bardzo jak na pluszowym misiu przechadzającym się w czterdziestostopniowym upale po brutalnie betonowych płytach, które namiętnie ukazują surowość zmodernizowanego miasta. Przecież nigdy nie ufałam temu, co jest w samym środku niepewności, nie lubię ludzi z obcym akcentem, chyba, że mam pewność, że naprawdę jest obcokrajowcem. Nie lubię podszywania się pod uczucia wyższe, przekazujące z bardzo dalekich krain łącza trwałości. Jedyne czego kiedykolwiek mogę oczekiwać od czegoś nazwanego pospolicie życiem, to huk rozpostartych skrzydeł wątpliwości wylatujących z głowy twojej, czy mojej, to słodkie poczucie bezinteresowności kiedy omijam urwanymi łukami poszczególne litery alfabetu, to pamięć, o zmianie czasu, w nadziei na lepsze dni.