Widzę świat pozbawiony barw. Tajemnicze cuchnące miejsce. Wszędzie pełno pająków, które podstępnie wiją swe sieci i czekają na ofiarę. Na murach pleśń, posadzka mokra, potykam się o zakurzoną księgę, pochylam się nad nią lecz nie mam odwagi by odczytać jej treść. Wstaję więc i stąpam ostrożnie po mchu, słyszę głosy : złośliwe, przeraźliwe, drwiące. Chcę stąd uciec! Kieruję się w stronę światła, które przenika przez tajemniczą szparę ledwo widoczną dla ludzkich oczu. Nagle znowu krzyk! Jeszcze bardziej przeraźliwy niż przedtem. Przyspieszam... i czuję ból w nodze, po chwili krew spływa po niej powoli jak zaczarowana maź, która pragnie być niezauważona. Miejsce, w którym jestem budzi we mnie coraz większy lęk. Jest zbyt tajemnicze, zbyt chłodne, ciemne i mokre. W końcu docieram do przytłoczonego cieniem światła. Zaglądam .. i .. widzę kogoś niewiarygodnie podobnego do siebie. Mój tajemniczy sobowtór stoi i wyrzuca ze swojej duszy wszystko przez, co człowiek nie czuje się istotą ludzką. Opowiada o cierpieniach  trudnych do przeżycia nawet dla aniołów. Łzy lecą mi po policzkach, serce rozrywa się na kawałki. Z czasem dociera do mnie, że sobowtór to JA  a miejsce, w którym jestem to pułapka, z której nigdy nie wyjdę.