19.05.2012 r.

Obudziłam się zziębnięta w starej szopie. Smugi światła, które zdołały przecisnąć się przez szpary okrywały mi nogi. Jedno było pewne - nastał dzień.  Zaczęłam wspominać wydarzenia z dnia wczorajszego. Uważałam, że w końcu dopadną mnie jakieś wyrzuty sumienia, ale za każdym razem, gdy w mojej głowie pojawiał się obraz zamordowanego ojca czułam się wolna, a tym samym szczęśliwa. Z jednej strony przerażało mnie to uczucie sczzęścia, ale z drugiej usprawiedliwiała mnie musowa samoobrona. Co teraz robić? Wrócić tam? Nie ! Nigdy w życiu. Muszę zacząć szukać mamy, a może od razu pójśc na policję ?

Burczenie w brzuchu dało mi jasnę odpowiedź.  Muszę kupić coś do jedzenia za pieniądze, które wzięłam z domu. Wyszłam z kryjówki i poszłam do najbliższego sklepu. Gdy zastanawiałam się na co je wydać,  w radiu pojawił się komunikat - " Znaleziono zmasakrowane ciało mężczyzny na ulicy ********. Znaleźli go sąsiedzi, gdyż spóźniał się na umówione spotkanie. Wiemy, że mieszkał z córką, lecz tej jednak nie znaleziono w domu. Nie wiemy czy została porwana czy sama uciekła. Jej zdjęcie będzie wyświetlane trzy razy dziennie na TLC, Gdyby ktoś , coś wiedział na ten temat proszony jest o zgłoszenie się na komisariat. "

- Co się dzieje w tym mieście.. Ludzie całkiem zeszli na psy. - skomentował sprzedawca, wymuchując dym z papierosa.

" Gdybyś tylko znał prawdę" - pomyslałam.

Kupiłam dwie bułki i szybko wyszłam ze sklepu. Byłam pewna, że w końcu mnie złapią. Nie dość, że jestem morderczynią to jeszcze uciekinierką. Postanowiłam po kilku dniach odwiedzić okolice domu. Zobaczyć ile będzie to wszystko trwało. Obiecywałam sobie, że nigdy tam nie wrócę, a teraz sama chcę tam pójść. Coś mnie ciągnęło do tego domu, ale kompletnie nie wiedziałam co ..