Najgorsze w moim zyciu co mogło mi się przytrafić to ja i moja nieuleczalna głupota. Chciałabym myśleć wcześniej, zanim stanie się coś złego...mimo, ze za każdym razem obiecuje sobie, ze ostatni raz robię głupoty, to wszystko się powtarza. Strasznie go kocham, ale raniłam go. Moja obojętność nas zniszczyła. Od dwóch, a wlasciwie prawie trzech miesięcy myśle, co zrobić, żeby znów był obok. Wcale nie było tak zle, jak próbowałam to sobie tłumaczyć. Było cudownie. ZROZUMIENIE, WSPARCIE? Tak, teraz to przyznaje. Nigdy nie miałam lepszej osoby przy swoim boku. Życie niestety postanowiło nas rozłączyć. Może dla niego to lepiej, lepiej, ze znajdzie kogoś z kim będzie szczęśliwy i nigdy go nie zawiedzie. Nie zasługuje na to, ani w minimalnym procencie. Kocham te jego głupotę, i to, ze rozumiał, ze nie do końca jestem normalna. To, ze robił dla mnie wszystko, żebym czuła się bezpiecznie. Aczkolwiek ja jak zwykle miałam klapki na oczach. Wszystko zauważam z czasem, a czas niestety nie załatwia spraw jak w zyciu należy. Ostatecznie wiem, ze Karol to najlepsza osoba jaka spotkałam w zyciu. Miły, kochany, uprzejmy. Przytulając mnie czułam szczęście, szczęście, miłość, radość i poczucie, ze będzie zawsze(?) Wszystko poszło nie tak.. nie tak jak planowałam. Teraz od trzech miesięcy bije się z myślami, przychodząc do domu uderzam we wszystko, co mam pod ręka. Udaje silna, ale czy silna osoba jeździ pod jego dom i płacze wzruszając się nawet widząc przez okno jego sufit?