Mój ostatni ,,gorący'' okres w życiu jest naprawdę trudny.

Uważam, że wszystko kiedyś się kończy, a w miejsce tych spraw/rzeczy/osób następuje wymiana.

Straciłam wiarę, wiarę w to, że będzie kiedykolwiek dobrze. 

                                             DLACZEGO? 

Straciłam kogoś, co sprawiło, że kawałek mojego serca odpowiadający za pozytywne uczucia obumarł. 

Nie rozumiem dlaczego wciąż pilnuje swoich decyzji, a mimo wszystko - wszystko jest nie tak jak powinno.

Faceci? Dlaczego my kobiety tak często przypisujemy im tyle wad? PROSTE.

Większość z nich to idioci, bezwartościowi idioci.

Uważam, że facet, którego spotkałam 07.11.2015 był najlepszym facetem pod słońcem

Był to jeden na 100000000 mężczyzn, który był perfekcyjnym kandydatem na męża i na podróż przez wspólne kręte i proste drogi. 

Codziennie wieczorami, płacząc w poduszkę myślę o wspólnych nocach, podczas których przytulał mnie oraz całował w czółko..

Myślę o tym, kiedy gotował ze mną obiady i kolacje i znosił moje babskie serialiki

O tym, że był zawsze wtedy, gdy go potrzebowałam.

O tym, że spędzał ze mną każdą wolną chwile

O tym, że podczas wolnych tańców wyobrażałam sobie, że tanczymy pierwszy taniec na swoim weselu i z trudnością usiłowałam powstrzymać łzy

O tym, kiedy się kłocilismy, ale bardzo szybko się godzilismy, poniewaz nie moglismy bez siebie wytrzymać..

NIGDY w życiu tak bardzo nie bałam się świąt - świąt bez niego.

wspólnych wigilii razem..

teraz ma inną kobietę, cholernie jej zazdroszczę, że ma to moje ogromne SZCZĘSCIE, jakim jest Karol.

Mimo wszystko, chcę dla niego dobrze, ale nie umiem bez niego żyć.

                                              MOJE PYTANIE BRZMI: jak zapomnieć?