c'est la vie!

jest głupi, irytujący, wnerwiający, bezczelny, zazdrosny, zbyt przewrażliwiony, czasem egoistyczny i zachowuje się momentami jak hipokryta.. ale, i tak go kocham.

naśmieszniejsze jest to kiedy ludzie mówią, że Cie rozumieją, a tak na prawde gówno wiedzą o tym jak się czujesz. mam ochotę smiać się takim ludziom w twarz godzinami. w dupie byliście, gówno widzieliście.

jeżeli chce się z kimś być, to chyba należy akceptować ich wady i wkurzające przyzwyczajenie, nie? a co jeżeli nie potrafimy? czy powinniśmy wtedy odejść? poddać się? zostawić to co budowaliśmy miesiącami? masa dręczących pytań.

ogólnie to mam nowe motto życiowe:

c'est la vie! 

pozdro dla kumatych albo tych co wiedzą co to google tłumacz.

pozdawiam, dobranoc.