piekła nie ma

Nie ma nic, nie ma nieba...piekła też nie ma, to my sami tworzymy je sobie tutaj na ziemi.

Sama nie wiem kim jestem, to bez znaczenia, mnie tutaj w ogóle nie powinno być.

Ciągle popełniam nowe błędy, gdybym miała je zliczyć, chyba nie dałabym rady,

boję się samej siebie, a jeszcze bardziej rakcji co na to Ci wszyscy inni, którzy przecież mi ufali.

Tak łatwo jest zburzyć zaufanie, a potem tak trudno je odbudować, czasem się po prostu nie da.

Ciężko przyznać się do niektórych rzeczy, a jeszcze ciężej gdy one same po czasie wyjdą, wtedy nie ma odwrotu

albo dalej brnąć w kłamstwie, albo przyznać się, powiedzieć prawdę, nawet tą najgorszą, najbardziej bolesną, tą której nawet my sami się boimy, którą sami przed sobą ukrywamy. Można to wszystko pominąć i po prostu być uczciwym, ale czy czasem uczciwość i prawdomówność nie stwarzają nam tyle samo problemów ? Czasem chyba już tak jest, jedno jest pewne i przekonałam się o tym na własnej skórze i to nie raz, nie dwa, a nawet nie trzy razy, że nie należy okłamywać kogoś kogo naprawdę się kocha, bo można stracić go już na zawsze . I nie ważne czy to małe kłamstwo, czy duże, liczy się zaufanie. Osoba kochająca wybaczy nawet najgorsze świństwo o ile usłyszy je od nas samych, a nie z drugiej ręki. Największy ból sprawia ten cholerny brak zaufania i strach...strach przed prawdą, która mimo wszystko może okazać się mniej okrutna niż my sami ją widzimy.

lecz SERCE I UMYSŁ NIGDY NIE KŁAMIĄ JEDNOCZEŚNIE