Kiedyś było lepiej. Jako mały brzdąc człowiek niczym się nie musiał przejmować. Nie miał zmartwień. Zasad. Zakazów i nakazów. Jedyne co nas obchodziło i w jakiś sposób powodowało u nas obawy to to czy rodzice pozwolą zostać dłużej na podwórku ze znajomymi (podczas dobrej zabawy), albo zepsuta ulubiona zabawka. Z reguły zawsze na twarzy gościł uśmiech.

A teraz?

Teraz to już inna bajka. A może raczej koszmar? Z dnia na dzień zastanawiamy się co dalej. Niby żyje się dniem, ale i tak w głowie panuje tysiąc myśli. Szkoła. Matura. Praca. Rodzina. Studia. Życie. Przyszłość. Wszyscy wokół czegoś wymagają, czegoś od nas chcą. Narzucają nam własne ideały i wartości. Zasada za zasadą. Zakaz za zakazem (?)... Zazdrość niby złem, ale jak tu w dzisiejszych czasach nie okazać zadrości jeśli inni mają lepiej? Pragnie się czasem usiąść i najnormalniej w świecie schować twarz w dłonie. Odciąć sie od świata. Rozumiem, że inni mają gorzej (nie ubliżając im) bo to co my uważamy za "masakre" dla nich było by to "cud, miód, malina" by mieć (tylko) takie błache problemy. Nie mam egoistycznego podejścia. No życie...cholernie ciężkie życie.

Non stop jakieś problemy. Zbyt dużo ich na świecie ! Co się teraz dzieje, ja się pytam?

Czasem zdaję się, że lepiej być nie może (że jest wręcz nad wyraz zajebiście), a zaraz potem myśli te znikają niczym bańka mydlana.

Staraj się, a i tak ch*j (za przeproszeniem) z tego wyjdzie. I jak tu się nie wściec?

Chciej mieć własne życie, własne plany, po prostu by móc decydować za siebie...też nieosiągalne.

Najlepiej robić wszystko pod czyjeś dyktando, nie mieć własnego zdania, wgl nie odzywać się. WTEDY może będzię dobrze (?!). A propos, wymagasz od kogoś szacunku (?!), wpierw sam obdaruj go tym czego żądasz ! Mówią "przemilcz", "daj se na luz", "będzie dobrze"...czcze gadanie.

Aczkolwiek pocieszające jest to, że życie serwuje nam i te dobre chwile. Jedyne co trzyma na duchu :)

Żeganam się. Do miłego.