1259.

Mamy sierpień, a w sumie to już jego koniec. Z wakacji nie ma nic, bo przez 3,5 tygodnia tyrało się jak osioł za pierdolone
grosze. Wszystko się posypało i tak na prawdę nikt nie zdaje sobie z tego sprawy. Migający kursor sprawia, że wracają
wszystie te dni do których nigdy nie chciałam wracać i sądziłam, że jednak tak będzie. Ponowne zmuszanie się do snu co
nocy, gdy tyle myśli krąży. Strasznie ciężko się zasypia z myślą, że nie ma się prawie nikogo obok, że nawet rodzina
i przyjaciele się odwrócili, że każdy zostawił Cię samą w takiej chujowej sytuacji. Ciężko pokazywać jak życie jest
cudowne, kiedy trzeba myśleć nad tym, czy będzie gdzie spać następnej nocy i czy będzie można coś normalnie zjeść.
Płyta jest idealna do aktualnego stanu. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że osoby, które były u Ciebie priorytetem nie
potrafią się nawet odezwać, a rodzice pozbawili Cię pasji, czyli duszy. W dzisiejszych czasach wsystko jest przeliczane
na pieniądze, nie masz ich więc nie masz ani znajomych, ani przyjaciół, nikogo. Nie życzę tego nikomu. Najgorsze co może
być to chwila gdy przyjaciele lub znajomi przeliczają Cię na hajs, bo skoro go się nie ma, to jest się nikim. Łzy same pchają
się do oczu, a to tylko dlatego, że po prostu ma się wszystkiego dość i nie ma się nawet do kogo odezwać.