hold it

Szłam dziś ulicą i nagle coś mną wstrząsnęło, pewna myśl trzasnęła mnie w twarz tak mocno, że aż musiałam stanąć. Myśl banalna i nawet brzmiąca na głupią - myśl, że żyję. I nie mówię tu o sprawie oczywistej, bo przecież od ponad dziewiętnastu lat już oddycham, jem, śpię, kicham, ale o ŻYCIU w pełnym tego słowa znaczeniu. O tym, że widzę płatki śniegu spadające powoli na ziemię, że mogę stanąć na środku ulicy i patrzeć w niebo, kręcąc się w kółko i wpadając w zachwyt nad ich pięknem (co zresztą z wielką radością uczyniłam). Że z takim samym zachwytem mogę zauważyć jak pięknie wyglądają te płatki w cieniu na ziemi, kiedy małe kropki stają się coraz większe i większe aż w końcu znikają całkowicie. A może zauważyliście kiedyś, jakie to cudowne uczucie, kiedy śnieg spadnie na usta i tam się roztapia? Coś jakby... musowanie. Dotarło do mnie, że przecież tak wielu ludziom nie było dane zobaczyć tych wszystkich wspaniałych rzeczy. Dotarło, że mogę wszystko. Czasem dziwiłam się ptakom, że mogą polecieć wszędzie, a jednak tkwią w miejscu. Dziś zrozumiałam, że robię to samo, co one. Życie jest takie piękne, takie cudowne, a co jeszcze piękniejsze - nietrwałe, niepewne. Nie wiemy co spotka nas jutro, więc dlaczego tak się tym przejmujemy? Dlaczego mówimy "nie wypada, co ludzie pomyślą", zamiast z szerokim uśmiechem i dziecięcą beztroską robić dokładnie to, na co mamy ochotę? Jeśli chcesz zjeść loda w zimie - zjedz. Jeśli marzysz o wyjeździe do Gwatemali - uzbieraj pieniądze, spakuj się i jedź. To Ty jesteś swoją największą siłą i najlepszym przyjacielem, ale jeśli nie będziesz uważać, jeśli nie będziesz tego świadom, możesz niepostrzeżenie zmienić się w swojego największego wroga. Moja jedyna rada - doceniaj. I żyj.