zrzucam zmięte myśli.

co dzieje się z człowiekiem, kiedy okazuje się, że jego wyimaginowany ideał tak na prawdę posiada tuzin wad? 

takich okropnych wad, które całkowicie zaburzają pozytywny obraz. 

i co wtedy, kiedy wszystko w co do tej pory wierzyliśmy okazuje się zwykłym kłamstwem.

i wszystko trzeba zaczynać na nowo. na nowo próbować odbić się od dna. na nowo szukać ideałów. 

porzucić wszystko za sobą i zacząć uczyć się na błędach.

odkąd pamiętam moje życie to jedna wielka reakcja łańcuchowa. jedno wielkie koło. wpadam po uszy, tonę, tonę bardziej. lubie tonąć, przyjemna sprawa. i kiedy znowu dotykam dna zdaję sobie sprawę, że jednak nie tego oczekiwałam, że dokonałam złych wyborów. i nagle pojawia się zbawienna łódź, która z przyjemnością wyciąga mnie na powierzchnię. i znowu wpadam po uszy. 

chciałabym pozdrowić wszystkie te łodzie, które potem okazały się tylko dziurawą tratwą. 

:)

w gruncie rzeczy, podoba mi się ta wędrówka. podoba mi się ten bezsens. z każdą łodką wiąże się inna historia. przyjemne jest oczekiwanie na tą, na której już zostanę.

Hej ja przed tobą umieram
Masuj obolałe niedomówienia
Tylko w Tobie nadzieja
Teraz chore serce otwieraj
Bez znieczulenia