I chciałoby się poczuć smak dzieciństwa. Oczekiwanie każdego nastęnego dnia, tylko po to, aby znów przeżyć niesamowitą przygode z kolegami z podwórka. Cieszyć się z błahostek i nie oczekiwać od innych zbyt wiele. Czekać na powrót rodziców z pracy i myśleć o tym jak ubrać swoją lalkę, aby byłą najpiękniejsza. Zabawy "w domek" wraz z osobami, które teraz nie potrafią skierować w twoją stronę głupiego "cześć". Dlaczego tak jest? Toczymy dziwne wojny o nic. Drogi się rozeszły? Nie możemy się dogadać? Jak to? Przecież nie potrafiliśmy przeżyć bez siebie jednego dnia. Teraz możemy kontaktować się w wiele sposobów, a wcześniej wystarczył dzwonek do drzwi, bądź rzucony kamień w okno, żeby się spotkać. Teraz nie mamy czasu, nie chcemy powróćić do wspomnień i uciekamy od znajomości. Tylko czy warto?