4

Siedzą we mnie dwie osoby. Jedna z nich jest spokojna, ułożona, patrząca na wszystkich z góry. Druga jest osobą nie chcącą dorosnąć, wiecznie się wygłupiać, mogącą się buntować i strzelać fochy na wszytko i każdego gdy tylko coś nie wyjdzie. Pierwsza jest nudziarzem, druga rozbieganą i rozkokotaną kurą w kurniku. Nie mogą znaleźć między sobą idealnego układu.

Bywam za dziecinna lub zbyt poważna. Sama siebie nie rozumiem. Czy ten czas dojrzewania nie powinien już minąć?

Patrze na życie, tylko patrze...

Dziecinny strach nie pozwala mi w nie wejść.

Sama nie wiem czy chcę wchodzić. Strach przed życiem.

Tchórz, albo dziewczyna, która nie posmakowała życia w wieku, w którym powinna i teraz ma dylemat czy przewinąć taśmę "najlepszych lat" i wskoczyć w bieg codzienności, którą nie wiadomo czy udźwignie.