ah już mówię, że naprawdę

Gdy z Two­jego życia znika ktoś, do ko­go byłeś tak bar­dzo przyz­wycza­jony i tak bar­dzo z nim zżyty, na początku czu­jesz się jak gdy­by Twój świat mo­men­talnie runął. Wszys­tko na­biera sza­rawych ko­lorów. Z dnia na dzień co­raz bar­dziej pogrążasz się w tym psychicznym dołku. Szu­kasz no­wych wrażeń, po­padasz w nałogi i całymi dniami roz­myślasz o tym, co źle zro­biłeś i dlacze­go to przyt­ra­fiło się właśnie To­bie. Ty­powe. Z cza­sem dochodzisz jed­nak do pew­nych wniosków. Uświada­miasz so­bie, że świat to nie tyl­ko ta jed­na oso­ba. Mi­mo te­go, że wciąż budząc się widzisz jej twarz, zaczy­nasz szu­kać ko­goś zastępcze­go. Mi­mo te­go, że jeszcze niedaw­no mówiłeś, że po ewen­tual­nym roz­sta­niu będziesz uni­kał związków. Na początku po­jawia się coś w rodza­ju moralnego ka­ca, bo gdzieś w głębi ser­ca na­dal czu­jesz się w ja­kiś sposób zo­bowiąza­ny. Dziw­ne? Nor­malne. Wciąż kochasz. Nie ma dnia by nie przy­woływać wspom­nień. Gdy­byś miał na to wpływ, wiesz, że bez zas­ta­nowienia wszys­tko byś wy­mazał. Jed­nak to nie wyjście. W ten sposób po­kazu­jesz, ja­kim jes­teś tchórzem. Bo prze­cież nie pot­ra­fisz zmie­rzyć się z włas­ny­mi słabościami. Kiedyś sam wpa­jałeś ludziom, że to oni są słabi a te­raz sam przy­bierasz pos­tać ucieki­niera. A tak właści­wie jak można chcieć wy­mazać wspom­nienia. Prze­cież to one pełne są ra­dości i życiowych lek­cji, mi­mo, że przy­woływa­nie ich bo­li. To tak jak­byś nie chciał przeżyć włas­ne­go życia. To tak jak­byś spędził wszys­tkie te dni w sa­mot­ności. Nie sta­raj się za­pomi­nać o tym, co było. Prze­cież by­wały chwi­le, gdy byłeś szczęśli­wy. Nie każdy ma w życiu szansę zaz­nać szczęścia. Weź to pod uwagę& Nie bój się zro­bić ko­lej­ne­go kro­ku nap­rzód i nie bój się wspom­nień. Każda życiowa sy­tuac­ja ma w so­bie jakąś uk­rytą war­tość. Dzięki cier­pieniu, bólo­wi i miłości doj­rze­wamy psychicznie. Dos­ta­jemy się do świata, który za młodu był dla nas zam­knięty. Nie mówię, że trze­ba się z te­go cie­szyć. Jed­nak trze­ba to do­cenić i brać życie, ja­kim jest&

tak zajebana w akcji już dawno nie byłam.