Czym byłoby życie, gdyby wszystko przychodziło z łatwością? Czy dostrzegalibyśmy wtedy istotę piękna? Czy staralibyśmy się ukierunkowywać nasze życie jak najlepiej? Z jednej strony byłoby dobrze nie musieć ciągle się starać lecz właśnie to staranie się jest najpiękniejsze. Zastanawiam się tylko, czy jest sens w ciągłym idealizowaniu świata. Czy poprzez szukanie idealnych rozwiązań, idealnych momentów, nie narażamy się na przegapienie tych właśnie ideałów. A co jeśli nasza idealna chwila już minęła, a my nawet jej nie dostrzegliśmy? A jeśli chęć wyidealizowania wszystkiego, tak bardzo nas zaślepiła, że przegapiamy wszystko co piękne i wartościowa? Może lepiej pozostawić nasze życie w rękach losu, przecież nie jesteśmy w stanie zapanować nad wszystkim co nas otacza, a co jeśli te próby tylko oddalają nas od szczęścia? Ciągle zastanawiam się w czym tkwi istota piękna, czy są to chwile w których ktoś do nas się uśmiecha, czy są to uczucia które nam towarzyszą.. W obecnej chwili pięknem dla mnie jest to, co skrywa w sobie drugi człowiek, jego uczucia, jego wnętrze. Boję się tylko o to, że  czekając na ten idealny moment zapomnę o wartości kilku słów i że zapomnę co tak naprawdę skrywa moje wnętrze..