i crumble completely when you cry.
it seems like once again you've had to greet me with goodbye,
i'm always just about to go and spoil a surprise, take my hands off you're eyes too soon.

brakuje mi słów by opisać,

jak bardzo krzywdzi samego siebie

nie doceniając, albo nawet nie dostrzegając tego, co w nim samym najpiękniejsze.

zbyt często brakuje mi słów.

a raczej wstydzę się powiedzieć to, co myślę.

sama siebie hamuję,

nie wiedząc po co i dlaczego.

nie potrafię zrozumieć,

dlaczego wymawianie negatywnych spostrzeżeń jest dla mnie o tyle łatwiejsze.

kiedy przychodzi do wypowiedzenia czegoś schlebiającego,

czegoś, o czym jestem święcie przekonana,

gdy mam pewność, że się nie mylę -

po prostu się blokuję.

a może moje przekonania to nic pozytywnego?

moje urojone wyobrażenie na dany temat.

wierzę, że nie.

bardzo bym się zawiodła.

śmieszne.

pomyślałam o tym, że zawiódłby sam siebie

i że to bolałoby mnie bardziej.