Po co nam to wszystko? Dlaczego tk dużo uwagi zwracamy na wygląd? Czemu do szczęscia potrzebną są nam długie włosy, płaski brzuch. Oceniamy ludzi z gory, zanim ich poznamy. Niektóre sekrety wyszły na jaw zbyt szybko, wie o nich zbyt wiele osób. To sprawia, ze znowu zmieniamy o kimś zdanie. Bazując na opinii innych. Zataczemy krąg wokół siebie. Nie dopuszczamy do niego nikogo kto nie spełnia kryteriów. Odrzucamy tych nie utalentowanych, grubych brzydkich lub po prostu innych. Nie staramy się poznać charakterów, patrzymy na wygląd zewnętrzny. Tworzymy zamkniętą grupę, sami.

Wreszcie przychodzi taki moment, gdy to MY chcemy do jakiejś przynależeć. Zmieniamy się- najpierw tylko zewnętrznie. W środku zostajemy tacy sami- tak się nam przynajmniej wydaje. Zmieniamy fryzurę, ciało, styl. Nasz sposób bycia, mówienia, chodzenia, myślenia teraz pasuje do towarzystwa. To jest dla nas cenniejsze. Podpasowujemy się do tych osób, któreymi nigdy nie chcieliśmy zostać. Błądzimy w tym coraz głębiej i głębiej. Tak tworzą się problemy, komplekcy i chorby. Bo dązymy do tej idiotyczne perfekcji. Tak niszczy się człowiek. A przez co? Przez ta pieprzoną wybiórczość, kryteria których nikt nie jest w stanie spełnić, wymagania ponad nasze siły. Pokonani przez swoja własną broń. Niczym najgorszy paradoks.

Ciekawe kiedy ludzie sie opamiętają.

https://www.youtube.com/watch?v=8XN_QB6Eacw :)