Krakowskie, nawet dość jak na moje możliwości ;)

Nie nawidzę tego miesiąca, naprawdę. Nie, nie, nieee. Cofnijmy się do września, bo coś niezabardzo też widzi mi się listopad.

Zadużo złego, zadużo. Zadużo koło mnie wypadków, płaczących ludzi, złamanych serc, nieszczęśliwych miłości, śmierci, łez, smutku, bezradności, rozczarowania. Jak się sypie, to wszystko naraz. Co za okropny czas.

A tak właściwie to czemu tak.?  Akurat teraz.? Jak już musiało, to nie mogło później.? Nie wiem co się jeszcze musi stać, żeby wkońcu zaczęło być lepiej, nie wiem.. wszyscy mamy tego tak cholernie dość przecież już.

Za tydzień półmetek moi drodzy.

Przed półmetkiem jeszcze piątek, imprezy początek, więc Trzebinia, taaa, już to widzę..; )

Na sobotę nie mam nic, nie kupiłam nic, nie mam kasy na nic, nie mam czasu na nic. Jedno wielkie nic.

No właśnie, a półmetek.? Jak tak patrzę na tą sukienkę, to myślę, że wolałabym ją schować głęboko do szafy razem ze wspomnieniami. Chyba nie mam wyjścia jednak. -.- Ale tak cholernie wszystko wraca, niestety...

..No nic. Radzimy sobie jakoś przecież. Tylko czasem jak tak pomyślę, że miało i mogło być zupełnie inaczej, to aż się sama sobie dziwię, że tak mocno w to wierzyłam i chciałam wkońcu zmienić coś ku lepszemu. Poddaję się. Czasem też tak trzeba, nie.?

Najcudowniejszy sposób na popołudnie, czyt. zaszycie się w swoim małym świecie pod kocykiem. ;)

Zamykam oczy i już nie myślę.