ostrzeżenie przed...

Ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem!

Aktualnie jestem po wyjezdzie integracyjnym do Kościeliska. Było znakomicie! Nowa klasa okazuje się być zdecydowanie fenomenalna! Aż nie mogę tego tak po prostu przeboleć. Ludzie, którzy na pozór wydają się być nieciekawi, okazują się być bardzo nieprzeciętni. Atmosfera, która panowała na wyjezdzie była bardzo ciepła. Taka nawet... rodzinna. Milion zdjęć, niesmaczne posiłki, dużo schodów, gruby brązowy sweter oraz wspaniali ludzie. To było coś. Ten wyjazd na długi czas pozostanie w mojej pamięci. Ponieważ dawno się tak dobrze nie bawiłam, tak dobrze nie czułam. Jednak nie jestem w stanie pojąć dlaczego obecne tam były łzy. Szczere. Ogromne. Bolesne. Z tęsknotą za tyloma osobami, sprawami, sytuacjami...

Chciałabym uciec gdzieś daleko od tego stanu. Od stanu, z którego od dłuuugiego czasu nie mogę wyjść. Nie mogę pojąć dlaczego pomimo nawet pozornie pozytywnych czynników zewnętrznych ja w nim tkwie. To jest taka ogromna po części autodestrukcja. Ale.. nie mogę, po prostu nie mogę mieć pretensji tylko do siebie. Prośby, błagania. Okazuje się, że mimo wszystko to zdecydowanie za dużo. Niechcący, naprawdę niechcący ja już nie jestem w stanie się otworzyć tłumię to wszystko w sobie i ogromne się boję, że przez to, któregoś dnia wybuchnę. niespodziewanie. Jak bomba, ATOMOWA! Hmm... nawet jestem tego pewna. Ktoć pewnie, kto to czyta już na wstępie ma dość. Domyślam się. Tylko! Tylko ja już nie wiem jak mam dotrzeć, odnaleźć, poryszyć tę cudowną przeszłość. Tamte cudowne chwile, sytuacje, czyny... drobne gesty. Adresuję??

Idę dalej. Nie wiem czy prosto. Martwię się. Bardzo. Lęk, który jest z tym związany boję się, że nie minie. Bo jak pokazać, czy okłamać, że jest ok? Chociaż można być w tym mistrzem.

Zdjęcie specyficzne. Brałam udział w jednoosobowym pokazie mody. Podoba mi się to ujęcie.

<3!

(robi to jeszcze wrażenie? docenia?)