skok w dół?!

mam ochote pisac. pisac tak bardzo. tak duzo. wszystko co we mnie. jednak to jest tak bardzo skomplikowane. moje wnetrze?moja psychika? charakter? czy naprawde jeszcze cos takiego istnieje? czy jednak mimo wszystko nie zrujnowalo sie jeszcze? wiara, nadzieja i pogoda ducha. jak dokonac polaczenia miedzy tym wszystkim? jak odnalezc wymarzona harmonie i spokoj wewnetrzny? znow zaczynac od siebie? znow dawac maksimum?

jejku!

nie mam pojecia od czego zaczac. od porzadku wokol siebie. od porzadku w duchu. od porzadku w glowie. od "selekcji" znajomych. tak bardzo malo czasu. ciagle niepewna decyzja w glowie. ciagle mimo wszystko strach. wiesz, czego njabardziej sie boje?

STRACHU!

to jest straszne, okropne, nieprzewidywalne, niepojete, potrzebne, raniace, powodujace,ze L. siedzi ze mna.

ile jeszcze trzeba wlozyc w to czasu, sily i checi, aby wygrac?

milosc?

przyjazn?

kumple?

znajomi?

przejrzec na oczy?

kochać. tak bezgranicznie. bezboleśnie. beztrosko. bez zadnych zaklocen. bez zadnych zewnetrznych czynnikow. bez tych chorych ambicji i niepotrzebnych ludzi. bez Ciebie panie L. bez tych nerwow. bez tych spiec. bez Was. bez zawiasu. bez mdlenia i bez wymitow!

serce,az peka. ono krwawi. rozum mowi jedno,a serduszko drugie. obydwa sa bardzo slabe. isntieje pewien wzmacniacz. to Ty. moj respirator!

czy jeszcze wytrzymam? Czy jeszcze podniose sie kolejny raz? Czy uda mi sie patrzec prosto przed siebie?

"Kiedy powiem sobie dość."