Nieważne, gdzie mieszkamy całe życie. Liczy się bowiem to miejsce, w którym pewnego dnia będziemy przebywać i przy tym mówić: "jestem w domu". Ten właśnie mały kawałek podłogi, tudzież ziemi, jest ojczyzną duszy. I życzę, aby każdy ją odnalazł.

Generalnie, jestem wszystkim zmęczona. Brakiem snu również. Chciałoby się tak wiele rzeczy cofnąć, nie pamiętać.

A wszystko dlatego, że jak to ktoś mądrze powiedział, mózg jest najbardziej przecenianym z ludzkich organów.

Chciałabym spokoju. Tylko tyle.

Żeby codzienna pogoń za Bóg wie czym ustała.

Chcę się zatrzymać. Choć tak naprawdę od dawna stoję w miejscu.

Dobrze, że z autoironią trzymam sztamę.

Zdjęcie: Taka kobita na krańcu świata, buhahahaha.

Generalnie, jest to jedyne moje zdjęcie z gór, które toleruję i nie mam na jego widok ataków epilesji...