Albert Camus

To tylko pewnego rodzaju przykrość nie być kochanym. Prawdziwym nieszczęściem jest - nie kochać.

Od chwili, gdy nauczyłem się wspominać, nie nudziłem się już wcale.

[...] bywa tak, że cierpi się długo nie wiedząc o tym.

Jeżeli jest coś, czego można zawsze pragnąć i niekiedy osiągnąć, to jest tym ludzka czułość.

Bardzo późno zdobywamy się na odwagę wiedzenia tego, co wiemy.

Jaka szkoda, że jest tak krótki okres pomiędzy czasem, kiedy jest się za młodym i kiedy jest się za starym.

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Miłość: pragnął, żeby wszystkie były dziewicze, bez przeszłości i mężczyzn. Jedynej napotkanej istocie, która taka była, oddał swoje życie, ale nigdy nie był jej wierny. Chciał więc, żeby kobiety były takie, jakim on sam nie był. A to, jakim był, przeznaczał dla kobiet sobie podobnych, które kochał i brał z wściekłością i furią.

Jedyne lekarstwo dla znużonych życiem w gromadzie: życie w wielkim mieście. To jedyna pustynia, jaka jest dziś dostępna.

Ludzie umierają i nie są szczęśliwi.

Nieokiełznany seksualizm prowadzi do filozofii nieznaczenia, a czystość odwrotnie - przywraca światu sens.

Nawet siedząc na ławie oskarżonych lubimy słuchać o sobie.

Łatwiej zdobyć sukces, trudniej na niego zasłużyć.

Zło na świecie płynie niemal zawsze z niewiedzy.