...

"Ty, Panie, tyle czasu masz

mieszkanie w chmurach i błękicie.

A ja na głowie mnóstwo spraw

i na to wszystko jedno życie.

A skoro wszystko lepiej wiesz,

bo patrzysz na nas z lotu ptaka

to powiedz, czemu tak mi jest,

że czasem tylko siąść i płakać.

Nie chcę się skarżyć na swój los, 

potulna jestem jak baranek.

I tylko mam nadzieję, że...

Że chyba wiesz, co robisz, Panie.

Ile mam grzechów? Któż to wie...

A do liczenia nie mam głowy.

Wszystkie darujesz mi i tak.

Nie jesteś przecież drobiazgowy.

Lecz czemu mnie do raju bram

prowadzisz drogą taką krętą?

I czemu wciąż doświadczasz tak,

jak gdybyś chciał uczynić świętą?

Ja się nie skarżę na swój los.

Nie proszę więcej niż dać możesz.

I ciągle mam nadzieję, że...

Że chyba wiesz, co robisz, Boże.

To życie minie jak zły sen,

jak tragifarsa, komediodramat.

A gdy się zbudzę, westchnę, cóż

to wszystko było chyba zamiast...

Lecz póki co w zamęcie trwam,

liczę na palcach lata szare.

I tylko czasem przemknie myśl:

Przecież nie jestem tu za karę...

Dziś czuję się jak mrówka, gdy

czyjś but tratuje jej mrowisko.

Czemu mi dałeś wiarę w cud,

a potem odebrałeś wszystko?

Ja się nie skarżę na swój los

choć wiem jak będzie jutro rano.

Tyle powiedzieć chciałam Ci

zamiast pacierza na dobranoc..."

"Zamiast" Edyta Geppert