Tchnienie wolności

Uwięziona w klatce własnych uczuć i myśli, bliska szleństwa, śmieję się i płaczę, wiedząc, jak smutny los mnie czeka.

Znowu ten sam taniec z dawnym prześladowcą, od zawsze spowitym mrokiem, zakrzywionymi szponami odbierającym oddech, duszącym mnie z łatwością, używając zaledwie dwóch palców. 

Bez tchu, bezsilna, padam na kolana.

Resztką rozsądku próbuję się ratować, pokładając nadzieję w innych ludziach. 

Obym nie zawiodła się na nich w nieodpowiednim momencie, bo grunt jest śliski i stromy.

Bardzo dobrze opanowana umiejętność kłamania wcale nie jest taka fajna, jakby się czasem mogło zdawać.

^{Znowu ta sama sytuacja, jakże doskonale znam jej koniec, któremu nie wiem jak zaradzić. I to najbardziej boli.}