lubię wyobrażać sobie przed snem pewne sceny, które najprawdopodobniej nigdy nie będą miały miejsca w rzeczywistości. prawdopodobnie nie znaczy na pewno. niektóre z nich jakimś cudem spełniają się w mniejszej lub większej części... za każdym razem warunki w jakich się znajduję i ludzie, którzy mnie otaczają zmieniają przebieg wyobrażeń snutych przez półsen. nigdy nie kończy się to sukcesem. 

chciałam kiedyć oddać komuś to co we mnie najlepsze, chciałam wypowiadać słowa trudne w odbiorze dla ludzi niewartych tego, by je rozumieli. chciałam zrobić kiedyś komuś miejsce koło siebie, ale pozostało ono jedynie pustą przestrzenią, na której zagospodarowanie nie mam pomysłu. 

zastanawiam się coraz głębiej nad sensem pozostawiania pustych przestrzeni w swoim życiu dla ludzi, którzy stwarzają pozory wartościowych. zastanawiam się też czy tylko oszukuję swoje ego, czy po zlikwidowaniu wszystkich pretensji odczuję jakąkolwiek zmianę.