silence...

miliony powodów, miliardy skutków, jeszcze więcej przyczyn. paradoksy i sprzeczności. tak mało w tym nas. egzystencja, gdzieś w tle słychać szepty. niesłyszalne dla normalności. pędzimy, zatracamy się, mijamy cienie, nie próbujemy zrozumieć tego co mają w głowach, a mają więcej niż ktokolwiek mógłby się tego spodziewać. oddychamy tym samym powietrzem, patrzymy na te same zegary,  tak samo boimy się, że nie zdążymy... tylko dlaczego się nie widzimy? dlaczego jesteśmy sami? pośród milionów powodów, zostajemy sami z naszymi urojeniami. środek nocy przynosi zjawy, które zostawiają po sobie ślad na resztkę poszarpanego snu i pełny sprzeczności dzień. biegniesz, nie zatrzymujesz się, nie pamiętasz ostatnich usłyszanych słów. nie boisz się czasem, że to o czym właśnie zapomniałeś może być ostatnim co godne pamięci? nie boisz się? pryznaj, że boisz się skutków. jesteś powodem, boisz się, że zwariowałeś, zamknięty w klatce normalności po cichu konasz. 

uwalniam w sobię ukrytego psychopatę. może wszyscy tacy jesteśmy, może wszyscy? wszyscy uciekamy, boimy się. nawet deszczu. zwłaszcza deszczu. lubię czuć, że pada. czy jestem już szaleńcem?

https://www.youtube.com/watch?v=qzdhBxqz6q0