I wszystko jest dobrze, by potem w jednej chwili posypał się caly świat.

Tyle przeżyć, tyle błędów i nauki, by dojść do tego miejsca w którym jest się teraz.

I wcale nie jest łatwiej, tak samo trudno jest zapominać o ludziach, wydarzeniach itd.

Mimo wszystko, nic bym nie zmieniła, poznałam wspaniałych ludzi, dzięki którym jestem tym kim jestem.

To dzięki nim zmieniłam się na lepsze, szkoda tylko że oni już tego nie zobaczą. A może jednak życie mnie tak zaskoczy że gdzieś, kiedyś znowu na nich trafię i będę potrafiła przeprosić za to przez co musieli przechodzić i podziękować że dzięki nim jestem inna?

Porozmawiać, jak za dawnych lat, tego tylko teraz mi brakuje do pełni szczęścia. Na moje nieszczęście, jest to rzecz raczej niewykonalna..