To przerażające...

Mieszkać gdzieś, a tak naprawdę nie mieć domu...

Nie mieć miejsca, które możemy nazwać całkowicie NASZYM...

Gdzieś tam przede mnie rozciąga się droga...

Słońce, jasność, promień...

Droga, którą kiedyś pójdę... 

Ogarnięta cholernym przekleństwem - wrażliwością, znikam do końca...

Czekam na dzień, w którym zniknę całkiem...

I pójdę w końcu tą moją wymarzoną trasą - będę wszędzie i nigdzie...

Już zawsze...

Chcę tak / nie chcę tak...

Nie wiem... 

O czymś marzę, na pewno.

Kupiłam gęsi, tak.

Parkę. 

Gęsior otrzymał imię Ksavery, gęś nazywa się Sol (z hiszpańskiego - Słońce)... 

Od marca dokładnie miałam plan uratowania ich przed śmiercią, jaka na nie czekała.

W naturalnych warunkach ptaki te potrafią przeżyć DO 40 lat.

Chciałam podarować im te 39, które mogły stracić...

Przez całą drogę samochodem agresywne z pozoru zwierzęta dawały się głaskach.

Sol przytulała się do mnie. Ksavery, jak to gęsior chciał udowodnić, że jest męski i odważny i trochę się wyrywał.

Trafiły do nowego domu i jadę do moich maluchów w sobotę... 

Tak, tak, "dom" gdzieś tam czeka...

Przestrzeń nim jest...