Ponoć chory..

***

Oszukany, połamany..

Spóźniona szczerość zrobiła rany..

Wszystko do naprawienia..

Lecz inaczej wybiera.. 

Triccodin przestał działać..

 Przestała też uczuciami pałać.. 

Pretekst wymyśliła.. 

Z dna depresji się wybiła.. 

Ciekawe czy do starych katuszy wróciła.. 

Uwierzyła że zmieniła.. 

Tylko po co mnie zabiła.. 

Teraz ze łzami to nawijam..

Pół roku minie..

Oby nie stanęła na starej minie..

Bo jej wydobyta dusza zginie..

Gdy pojawi się mrok jak w kinie.. 

Podniesie z łóżka i.. 

Szyję ściśnie.. 

Nawet o tym nie myślę.. 

Serduszko krwią się zaraz zachłyśnie.. 

Zidealizowaną jej postać wyśnię.. 

W lodowatej wodzie ukoję, 

na jej punkcie paranoje.. 

Czystą wódkę przechylę.. 

Niestety z nią się już nie napiję..

Czekać będę..

Choć nie doczekam się pewnie..

Przynajmniej swej normalności się upewnię..

We dnie się skupię..

W noce, patrząc

w gwiazdy winy odkupię..

Przed samym sobą stanę czysty..

Pewny siebie.. 

Pewny swej wartości.. 

Pewny swych zdolności.. 

do uczuć szczerości.. 

Więcej nie potrzeba.. 

jak czystego sumienia.. 

W nowe życie nic do oclenia.. 

Prócz starej duszy, która 

potrafi kompleksy kruszyć.. 

Na innych krzywdę wzruszyć.. 

Lecz nie potrafi się sama uleczyć.. 

Przestać pozwalać się kaleczyć.. 

Porzucac..

Porzucona tak będzie trwać..

Kur_a mać..

Chciałem dać..

Wszystko..

A zostało tylko echo..

Ot tak odeszła jak gdybym nigdy nic nie znaczył..

 Oby ktoś jeszcze kiedyś tak patrzył..

Tak na zawsze..

Tak jak ja zawsze na nią popatrzę..