Best

Cześć wszystkim! 

Dawno mnie nie było, bo było ze mną w miarę dobrze. 

Dziś mamy 17/08/2024. 

Od rana staram się trzymać w całości . Choć duża część mojej duszy właśnie mnie opuściła.

Dziś czuję, że straciłam przyjaciela.

I to na zawsze go straciłam. 

Był moim motylem. Efektem motyla. Moją radością. Tak bardzo się dogadywaliśmy. Tak bardzo moją duszą. Tak bardzo ją straciłam . Potrafi jedną małą iskrą głupiego żartu zapalić u mnie uśmiech, wcale nie wiedząc jak bardzo źle się czuję . Wcale nie wierzył że jest moim motylem. Zawsze kochałam Go czytać, był zamkniętą książką. Moją ulubioną. Teraz już zamknięta na kłódkę dla mnie. Ale dalej go kocham i jest ulubiony. Tak  bardzo, jest.  Nikt nie zrozumie jak dobrze się czuję przy nim. Jesteśmy zapsuci, a my dla siebie idealni. Człowiek (bo nie kobieta) dla którego zawsze warto było grać blondynkę, żeby mógł robić żarty ze mnie. Zabawnie jest wspominać, uśmiechać się do tego a przy okazji ryczeć jak głupia. Zatraciliśmy się. Może powinniśmy się dalej kochać po cichu? Może nie powinniśmy łamać tych lodów ? 

Nasza obietnica została złamana, mój strach o stratę go się sprawdził. Dlaczego nie posłuchałam mózgu ? Dlaczego na to wszystko pozwoliłam. Mam ochotę zniknąć, to wszystko moja wina . Jak wiadomo, nie nawidzę dotyku innych osób. Czuję paraliż gdy ktoś za blisko podchodzi do mnie. Ale jednak nie on, on mógłby mnie głaskać ile tylko by chciał. A co z naszymi ulubionymi piosenkami ? Staną się znienawidzone. Ja udaje że za tobą nie tęsknię, a ty udajesz że już Ci nie zależy. Nasze ego wiele zniszczy. Jak zawsze będę pisać bez składni. 

Wiecie jak dzisiaj bolało gdy przechodził dziś obok mnie a nasze oczy nawet się nie spotkały . Czułam że nie chce mnie znać. 

Może powinnam go zmusić do rozmowy niż dać mu czas ? Może poczuł by że mi zależy na nim ? Co on teraz myśli ? 

Mój osobisty zakazany owoc