Tulę się do kota i zastanawiam się jak to możliwe, że ten rok jest aż tak przedziwny dla wszystkich.

Czasami mam wrażenie, że miałam doczynienia z emocjonalną porażką ludzkości.

Szeroko pojęta depresja mieszała się z wybuchami radości i sytuacjami, w których tylko karma, albo szczęśliwa 13 mogły uratować mi życie.

Milion chorych decyzji zostało podjętych.

I tak sobie myślę, że wszystko mi się przyśniło, wszystko było gdzieś obok.

Sylwester, Tychy, Lubniewice, Berlin, woodstock ,Gdynia ,Pyrzyce, łąki, pola, lasy, beztroska i troska ,Kadłubka i Sezamkowa i nawet Kłodzko 

- wszystko to namieszało mi w głowie do tego stopnia, że teraz dzieje się co chce, na wszystko pozwalam życiu, 

najzwyczajniej bywam i jedyne słowa, jakie jestem w stanie wypowiadać, to "zobaczymy", a do końca roku jeszcze tak daleko.

I wrócił Sołtys i nowi ludzie dołączyli do stada... 

Jedyne, czego chcę naprawdę, to koniec tego roku, bo nawet nie jestem w stanie określić, czy jest dobry, czy zły...

najtrafniejszym określeniem jest w tym wypadku chyba "trudny"... albo "kurewsko trudny".

Jakoś o nic się nie boję, tylko czekam na wielki wybuch. 

A cała reszta to... to jutro, prawda Łoś ?