Utknęłam w jakimś labiryncie.

Kiedy chcę podać dłoń, staję się niewidzialna.

Kiedy chcę cię podnieść, brakuje mi sił.

Kiedy chcę krzyczeć brakuje mi głosu,

a kiedy chcę wracać, brakuje mi odwagi.

Wiesz...mimo wszystko ja też jestem słabym człowiekiem.

Staram się tylko nie poddać.

Wszystko po to, żeby być twardszym.

Przecież dobrze wiesz, że kto ma miękkie serce,

musi mieć twardą dupę.

Możecie śmiać się z mojej naiwności.

Ja nadal w nas wierzę, choć opadam z sił.

Myślenie o sobie zupełnie mi nie wychodzi

i kończy się katastrofami.

Powinnam skończyć filozofować i zająć się czymś przyziemnym?

Owszem, powinnam...

To wszystko, czego bym chciała jest zbyt proste,

żeby stało się realnym.

Nam ludziom przecież łatwiej jest komplikować sprawy,

niż je rozwiązywać. 

Chyba czas napisać testament.

Ja umieram, a oznaką tego jest brak łez.

Mogłam wyjeżdżać do tej Afryki, zamiast przeprowadzać się do Wrocławia.

Może tam na coś bym się przydała, może tam ktoś chciałby mnie słuchać?

Może komuś udałoby się pomóc?

No nic. Dostaję i daję kolejne szanse.

I wcale nie twierdzę, że mam w tym wszystkim rację,

chociaż w swoich słowach czuję się pewnie.

Na szczęście już jutro spuszczę z siebie całe powietrze. 

Już jutro Pałla strzeli mi w pysk

i chodź morda ścierpnie, to sercu zrobi się o wiele lżej ...