Xylokastro

A ona? Jej defekt polega właśnie na tym, że ni stąd, ni zowąd zdarza jej się osunąć w inny czas, jakby podłoga się pod nią zapadła, jakby zleciała o kilka pięter niżej. Ona wierzy, że nie boi się niczego. A przecież zawsze się czegoś boi. Zawsze tego samego i niczego więcej. Ale ten strach tak wrósł w jej serce, że na co dzień wcale go nie czuje, tylko czasem coś ją zaczyna dławić, jakby w gardle utkwiło obce ciało, które wzięło się tam nie wiadomo skąd.

[M. Tulli, "Włoskie szpilki

dorosłe życie mnie dławi, utkwiło w gardle jak w tym cytacie i serio dokładnie, ciągle czegoś się boję

boję się nowego konta w banku, czy aby na pewno nie bede potem tego załować i już na starcie nabawie długów

boje sie tych wszystkich zaliczen na studiach, ze cos na czym przyszlościowo tak bardzo mi zaleczy, umrze w zarodku

wiecznie boje sie pracy, ze nagle cos pójdzie nie tak, też jakieś kary finansowe, ciecia w wypłacie,

boje sie ze okradną/zgubię dokumenty i klucze jak w grecji

wszystkiego się boję

boję się, że nagle wszyscy mnie zostawią, zapomną, bo nie miałam dla nich wystarczająco czasu

boję się, ze zawalę wszystko czego się podjęłam/podejmuję

i dziwię się czasem sobie czemu mój organizm codziennie jest spięty, bo czasem nie ma nic stresowego, ale to tak na zapas, i dlatego ze wlasnie, potem juz nie pamietam ze sie boje

aha, i jeszcze, już widzisz zapomniałam,

boje sie że zmarnuję sobie życie

tego sie boję, ale całe szczęście jeszcze jakaś mała cząstka mnie

wciąż się uśmiecha

i jestem

przetrwam

jak zawsze