Rozmowa z własnym sercem. Cz. 1

- Nie wyglądasz zbyt dobrze.

- Nie przypominam sobie, bym prosił fragment mojej wyobraźni o opinię.

- Autokrytycyzm leży w twojej naturze, nie powinno Cię to dziwić.

- Z tego, co wiem, nie jest autokrytyka a czysta nienawiść względem własnej osoby.

- Myślałem, że udało ci się już zepchnąć to w ciemny kąt swojego umysłu...

- Mam nowe powody, by siebie nienawidzić. Pozwoliłem jej odejść, nie potrafiłem jej zatrzymać...

- Robiłeś, co mogłeś.

- To było za mało. Dawać z siebie wszystko, to za mało... Trzeba czegoś więcej.

- Nie możesz się o to obwiniać. Przecież to była jej decyzja.

- Nie mogę się o to nie obwiniać, w końcu to ja ją zawiodłem, spowodowałem, że zwątpiła we mnie, moją miłość do niej, swoją miłość do mnie...

- Więc bądź na nią zły.

- Nie potrafię być złym na nią. Ja ją kocham.

- Nawet teraz?

- Zwłaszcza teraz.

 - Ona tego nie chce...

- Na szczęście nie może kontrolować moich uczuć. Sam kontrolować ich nie mogę.

- Ona ciebie jednak już nie kocha.

- Bzdura. Nie uwierzę w to nigdy. Taka miłość nie kończy się nigdy. Może przygasnąć, może się zaćmić, ale nigdy nie zginie.

- Skąd możesz mieć pewność?

- Czekała na mnie trzy lata. Mnóstwo czasu żeby zapomnieć, przestać kochać...

- Ona chce żebyś zrezygnował, odpuścił...

- A ja nie chcę umierać. A to by znaczyło poddać się.

- Nie możesz bez niej żyć?

- Mogę. Przecież żyłem bez niej już tak długo...

- Więc dlaczego nie możesz po prostu ułożyć sobie życia bez niej?

- Bo nie chcę życia bez niej. Nawet najlepsze, najwygodniejsze życie, ze wszelkimi zachciankami byłoby pozbawione jakiejkolwiek radości. To jak z amputacją kończyny... Na przykład bez ręki można żyć, ale powiedz to pianiście czy chirurgowi. Żyć dla samego życia jest dla mnie bezcelowe, a ona dla mnie jest wszystkim.

- To dlaczego jeszcze oddychasz?

- Nie jadłem niemal nic od trzech tygodni, karmię się tabletkami na sen od kilku dni... Umrę sam, z wycieńczenia, powoli, w cierpieniu. Nikt nawet nie zauważy.

- Nie lepiej szybko, z krótką chwilą bólu?

- Może i lepiej, ale... co jeśli przegapię moment, kiedy ona wreszcie przejrzy na oczy?

- Nie licz na to. Pamiętasz co się stało jak ostatnio okazałeś jej odrobinę czułości? "Precz".

- To się zmieni. Ona mnie kocha. Musi. Inaczej nic nie ma sensu.

- A jeśli ona cię nie kocha? W końcu nie wybaczyła ci chwili zwątpienia...

- Bo ją zraniłem. Sam sobie tego też nie mogę wybaczyć.

- I te wszystkie kłótnie... To też ją raniło.

-  Bo się skupiła na samym ich istnieniu zamiast na tym, co najważniejsze, na tym jak udało nam się za każdym razem dojść do porozumienia ucząc się czegoś nowego o drugiej osobie. Przecież tutaj nie chodzi o same problemy, ale o to, że potrafimy je rozwiązać. Jasne, mamy różne poglądy czy gusta, ale zawsze potrafimy rozwiązać te nieporozumienia. Zresztą ona mnie zna i rozumie, wie przecież, że większość tych kłótni była spowodowana moją frustracją z powodu braku bliskości między nami i braku możliwości rozładowania tej frustracji w jakikolwiek inny sposób...

- Nie zdawała się zbyt wyrozumiała...

- To przejściowe. Ona przecież też ma swoje problemy, frustracje...

- I to ma ją usprawiedliwiać?

- Tak. W końcu mnie przy niej też nigdy nie ma, kiedy jestem jej potrzebny.

- I masz zamiar usprawiedliwiać każdą jej akcję? Wybaczyć każdy nóż w plecach i złamane serce?

- Oczywiście, że tak. Nie zrozum mnie źle, nie zapomnę niczego, ale nie mogę podchodzić do niej z otwartymi ranami, z których jątrzy się plaga wątpliwości i pretensji. Tylko bym ją bardziej zranił...

- I naprawdę myślisz, że wszystko się dobrze skończy?

- Nie mam pojęcia. Mam tylko nadzieję.

- Sam mówiłeś, że na nią nie zasługujesz... Może tak jest lepiej, kiedy ona żyje własnym życiem, z kimś lepszym od ciebie?

- Gdyby skupić się tylko na czystej logice, to może i racja, może i będzie jej lepiej, ale miłość, uczucia... to nie ma żadnego związku z logiką! Ja ją kocham, ja wiem, wierzę, że ona nadal kocha mnie. Ona jedyna dostrzegała we mnie pozytywne cechy, dawała mi siłę i motywację do życia, dla niej zrezygnowałem z tak wielu bliskich mi rzeczy, przegoniłem kogoś bardzo mi drogiego dla niej, bo mnie o to prosiła... Nie zostawiłaby mnie tak, bez niczego i nikogo. Nie ona.

- A jednak...

- Jednak co? Że podjęła pochopną decyzję zamiast na spokojnie mnie wysłuchać? Że wyciągała wnioski z moich retrospektywnych analiz zamiast z tego, co miała przed oczami? Pomyliła się. Każdemu się zdarza.

- Podjęła decyzję. Finalną. Nawet nie omówiła tego z tobą, nie odpowiedziała na twoje pytanie... Ona gardzi tobą i twoimi uczuciami. Nawet teraz, pisze do ciebie tylko po to, żeby wbijać kolejne noże w twoje serce.

- Jest zagubiona w lesie własnych uczuć, ale odnajdzie swoją drogę powrotną do mnie. Jak ja mogłem to zrobić, to i ona może.

- Pokładasz nadzieję w czymś tak losowym jak ludzkie emocje...

- Nic innego mi już nie zostało. Cała reszta przepadła. Pozostaje mi umierać powoli i czekać.

- Nie lepiej zacząć żyć, udowodnić, że nie potrzebujesz jej?

- Już mówiłem, życie dla samego życia nie ma dla mnie żadnego sensu. Ja żyję po to, by być z nią, pomagać jej spełniać marzenia, wspierać ją... Choć i to spieprzyłem.

- Zdaje się zatem, nie masz innego wyjścia.

- Nie mam już nic...

2 stycznia 2014 ~ SMS-y

R: Ehhh... ja jestem na skraju płaczu. Tylko Mega Kot mnie powstrzymuje.

P: Kocie.. ): przecież nie zniknęłam na zawsze...

R: Ale smutno mi, gdy pomyślę, że nasze "razem" jest już wspomnieniem... Głupie to, ale już tęsknię...

P: Nie jest. Na dobrą sprawę dopiero się zaczyna.

8 czerwca 2014

"Nie chcę Cię kochać." ; "Żałuję ostatniego pół roku." ; "Moja miłość jest martwa."

24 czerwca 2014

"(...) mam miłość w sobie."

28 czerwca 2014

"Precz."