ELoO

Wszystko zaczęło się w Nowym Jorku. Właśnie tam pewien nastolatek, chcąc zaznaczyć swoją obecność na ziemi, podpisał się na wagonach metra, miejskich murach, pomnikach i w innych dziwnych miejscach, tak powstały tagi. Szybko znalazło to wielu naśladowców, a ponieważ każdy chciał, aby jego podpis był łatwo rozpoznawalny i oryginalniejszy od innych, grafficiarze zaczęli konsekwentnie udziwniać litery i dodawać do nich rysunki. Proste podpisy nagle rozrosły się w kilkumetrowe barwne kompozycje. Zaczęto mówić o narodzinach nowego nurtu w sztuce. Niezwykła energia, spontaniczność i dynamiczny rozwój graffiti wzbudziły zainteresowanie europejskich handlarzy sztuką. To oni, na przełomie lat 70. i 80. przeszczepili graffiti do Europy ( poprzez wystawy i publikacje prasowe we Włoszech i Holandii) . Malowanie na murach pokochali ludzie młodzi, zbuntowani i niezależni (punki, squattersi i im podobni). Jednak prawdziwa era graffiti nastąpiła wraz z eksplozją muzyki i kultury hip-hopu. Za pierwszy wytwór polskiego graffiti uznaje się postać słynnego „ krasnoludka”, stworzonego przez ruch Pomarańczowej Alternatywy. Pojawił się on na murach dużych miast podczas stanu wojennego, na początku lat 80, co bardzo zaniepokoiło ówczesne władze. Graffiti nadal wzbudza kontrowersje, jednak zupełnie z innych powodów. Każdy writer (osoba, która maluje) ma pseudonim (tag) , którym podpisuje swoje dzieła. Writerzy tworzą nieformalne grupy (crew) , mające własne nazwy, loga i tereny działania. O tym, że istnieją dowiadujemy się ze ścian domów, bram, przejść podziemnych, wszelkich murów i ogrodzeń, śmietników, garaży, stacji podmiejskich kolejek, no i z samych pociągów, na których dostrzec możemy rysunki, kompozycje, hasła lub loga składów. Najbardziej pociągające dla writerów są oczywiście akcje na kolejkach. Chłopaki potrafią całą noc czekać gdzieś na bocznicy kolejowej, żeby pomalować pociąg w osłonie ciemności, albo w kilka minut zrobić wrzut na ścianie w jakiejś pilnie strzeżonej okolicy. Niejednokrotnie dochodzi przez to do konfliktów z policją, czy sokistami. Każdy writer traktujący poważnie swoją pasję dąży do wypracowania własnego charakterystycznego stylu malowania, nie może xerować – powielać kompozycji innych ludzi z tego otoczenia, wówczas jest uważany za pozera ( osoba, która maluje tylko na „pokaz” ) Graficiarze są silnie związani z hip-hopem – to jest ich muzyka, moda i filozofia. Chętnie noszą luźne spodnie i tak samo, jak ludzie rapujący, wywodzą się często z wielkomiejskich blokowisk. Malowanie dla wielu z nich jest szansą wyrwania się z kręgu beznadziei i pustki betonowych osiedli, patologii i braku akceptacji. Prawdziwi graficiarze twierdzą, że malowanie jest, jak narkotyk. Syk farby wypryskiwanej z puszki, adrenalina towarzysząca podczas robieniu wrzutów na kolejkach, działa na nich silnie uzależniająco, z tą różnicą jednak, że narkotyki mają wpływ destrukcyjny, a graffiti rozwija osobowość, wyobraźnię, uzdolnienia, jednocześnie pomaga wyładować nagromadzoną frustrację. Graffiti dla wielu młodych ludzi jest całym życiem. To jest bunt, oderwanie się od problemów. Kiedy człowiek maluje czuje nieprzeniknioną wolność, lekkość, chce się wtedy żyć, chce się krzyczeć na cały świat, bo nawet niewielki wrzut potrafi sprawić tyle radości. Dla 79% społeczeństwa writerzy są wandalami, ludźmi niszczącymi mienie państwowe, a ich prace zupełnie bezwartościowymi bazgrołami, oni sami twierdzą, że tworzą dla siebie, nie dla innych. Pomimo nie akceptacji przez większość społeczeństwa, młodzi ludzie nadal tworzą, graffiti jest dziś już wszędzie i jestem z tego dumny. ___ Elo:[damyrade]