.

Kochany Dziadku..

Dzwonił do mnie Sebastian,czułam powagę i smutek w jego głosie. Powiedział mi,ze odszedłeś. Nie dowierzałam.

Nie wiedziałam co mam zrobić płakać,czy olać to,bo może to jakiś głupi żart,ale jednak nie.. 

Dopiero póżniej zaczeło do mnie docierać to o czym mi powiedział..

Odszedłeś tak nagle,zasnąłeś,nie obudziłeś się już.

Wiem,że tego nie przeczytasz,że Twoje oczy już nigdy nie spojrzą na ten świat.

Śmierć uświadomiła mi jak cienka jest linia między życiem,a śmiercią.

Choć od Twojej śmierci minął zaledwie jeden dzień,a ja wspominam Cię tak ciepło,a kiedy wspominam, po policzku toczy się nie jedna łza.Wiem,że nie chciałbyś abym rozpamietywala ten dzień,ale to nie takie proste. W szczególności teraz,kiedy jest mi źle wyczuwam Twoją obecność. Dlatego piszę. Pisze,bo wiem,że nadal jesteś przy mnie. Już nigdy nie zadzwonisz,nie spojrzysz na mnie, nie przytulisz.Staram sie nie płakać pisząc kolejne słowa,ale to nie takie proste. Pamietam wszytskie dni. Gdy jako dziecko przyjeżdżalam do Ciebie a Ty beztrosko mnie przytulałeś,a teraz wszystko zniknęło.Wiem ,ze mnie teraz obserwujesz,więc pewnie znasz mój problem..

Wiesz jak bardzo teraz jesteś mi potrzebny.

Jeszcze wczoraj wspominałam babci,ze pojade Cię odwiedzić w swoje 23 urodziny,byłam pewna,ze mnie przytulisz, porozmawiasz ze mna jak za dawnych lat,ale niestety nie zdążyłam.Tak,odwiedzę Cię,tylko dlaczego w takich okolicznościach? :(

Najwidoczniej temu z góry byłeś bardziej potrzebny niż tutaj nam. Ale możesz być pewny,że nigdy o Tobie nie zapomnę.

Kochałam,kocham i będę kochać..

Niech Bóg ma Cię w swojej opiece..

Twoja wnuczka.

06.01.2015