v8

guess what 

promise, ze nie planowalam sie nie odzywac przez rok...cusz, wyszlo jak zawsze

pewnie oczywistym jest, ze nie streszcze calego roku w jednej notce..pozostawiam go daleko za sobą 

można się zapewne domyśleć, że kiedy pojawiam się tutaj to nie bez przyczyny. czuje sie troche jak smutny katolik przychodzący do kościoła po 10 latach, szukając pomocy u swojego Boga lub jak dziecko, które z pokorą przychodzi do matki, żeby wyciągnęła je z bagna dodając 'a nie mówiłam?', wcale nie mówie z autopsji. to wszystko tutaj to zawsze był pewnien rodzaj autoterapii, która wyciągna z bagna bez oceniania. moja idolka powiedziała kiedyś, że najbardziej kreatywna jest podczas smutku. jakie to, kurwa, prawdziwe XD nie mówie wcale, że jestem jakoś specjalnie smutna. może permanentnie przygnębiona czy coś. ale czy znacie kogoś kto nie jest? człowieka najbardziej potrafi rozwalić jego własna głowa, uczucia czy myśli. a ja nigdy nie miałam piątek z opanowywania swoich emocji. niepotrzebne nakręcanie się, szukanie drugiego dna, dziury w całym...jak zwał tak zwał. trudno mi doceniać, cieszyć sie z tego co mam, bo zawsze chce więcej i lepiej. czasem nie wiem już, w którą stronę idę i która jest dobra. do perfekcji opanowałam za to samotność. mogę nawet udzielać z tego korepetycji i to za niebagatelne sumy. czy to powód do dumy? chyba nie, bo rezultaty nie są najlepsze. tyle pracy włożonych w siebie, cegiełka po cegiełce, ale wciąż, mi kurwa, smutno. czy kiedyś ta umiejętność stanie mi się nieprzydatna? gdybam...

https://www.youtube.com/watch?v=R7figJNGSCs  a z nią się kiedyś ożenie... 

If I'm being honest, I done been through way too much