Instytut

J.Żulczyk, Instytut

Wiedziałam już, jak czuje się człowiek, który stracił zmysły; to zdarza się wtedy,

gdy otaczający Cię świat zaczyna rozpadać się, psuć, zamieniać we własne

odbicie w krzywym lustrze, a ty jesteś przekonany, ty wiesz, że to się dzieje

naprawdę i teraz. Gdy czujesz upływ czasu, grunt pod stopami, gdy zdajesz

sobie sprawę ze swojego oddechu i odruchu chwytnego - a i tak wszystko

wokół przeczy logice, życiu, przeczy wszystkiemu.




Swoją drogą, zawsze jest jakieś "tylko że"; założę się, że wszystkie

największe osobiste tragedie tego zasranego świata zaczynają się od zwrotu "tylko że".




Przepraszam - odparł i wypił następną wódkę - To było w fatalnym stylu.

Podryw typu " wiem-o-Tobie-wszystko-bo-po-prostu-na-Ciebie-spojrzałem".
Wybacz mi.




[...] Rosła we mnie rozpacz, zatykała mi klatkę piersiową tak,

jak kłaki zatykają filtr od odkurzacza, rozpychała mi przełyk, właziła do ust.




[...] ja czuję, że w moim środku nie ma normalnego serca, to jakiś obcy podrób,

rozdrapywany zardzewiałym widelcem. Nigdy nie miałam zawału, ale to jest gorsze.




Zaraz go zajebię. Tylko wypiję kawę.




Jak był skurwysynem, to pół biedy (...) ale on jest po prostu głupi i słaby.




Chyba jednak żyję, chyba nie umarłam, chyba płynie we mnie jeszcze krew;

trupom nie kręci się w głowie, nie jest im sucho w ustach, nie robi im się słabo.




Z tym, że wszystko się kończy. A to, co spokojne i normalne, z reguły kończy się pierwsze.




[...] Rosła we mnie rozpacz, zatykała mi klatkę piersiową tak, jak kłaki

zatykają filtr od odkurzacza, rozpychała mi przełyk, właziła do ust.





[...] ja czuję, że w moim środku nie ma normalnego serca, to jakiś obcy podrób,

rozdrapywany zardzewiałym widelcem. Nigdy nie miałam zawału, ale to jest gorsze.




Niedziela to dzień, w którym trzeba przez pół godziny akumulować

w sobie energię, aby napuścić wody do wanny, nie mówiąc już o wyjściu z domu.

Niedziela to dzień, którego z reguły się nie pamięta.