Melancholia

                     EDMUND BIEDER

"MELANCHOLIA"

Smęt czarodziej otulił mgłami drzew korony,

A my idziem aleją w morzu złotych liści

W zaświat jakiś daleki... jeno w bajce śniony...

Chociaż wiemy, że sen nasz nigdy się nie ziści...

Blade, smutne przepychy gasnącego słońca

Na skronie nam padają, niby złote plamy...

Jakaś ręka przejrzysta liść za liściem strąca,

A my kwiatów wiosennych jesienią szukamy...

I prześniła się bajka, co w wiosenne rano

Rozzłacała nam oczy świateł falą złotą.

Sny pomarłe, jak kwiaty powiędłe, nie wstaną...

I śmierć kończy piosenkę - poczętą tesknotą...

Kantylena miłosna, co nam szczęście grała,

Umilkła... a po rżyskach jeno wiatr zawodzi...

Pamiętasz?... Wiosna niegdyś w oczach nam się

                                                                   śmiała,

I byliśmy jak dzieci... i jak dzieci młodzi...

Gra jesienne nocturno... senną głowę chylę

I przez szare mgły idę w jakąś dal sierocą...

I godziny śnię cudne i słoneczne chwile...

I gwiazdy, co pogasły i już się nie złocą...

Idę senny - i nie wiem, gdzie poniosą kroki...

Jeno mi się łzy w oczach - łzy gorąca mienią...

I gra na strunach duszy jakiś żal głęboki,

Że to wszystko się kończy... jesienią... jesienią...

pełny tekst wiersza pochodzi
z "Nowej Reformy"
z 31 października 1910 roku

- numer popołudniowy (498).

Źródełko: "Nowa Reforma"

I udanych Dziadów:-)

Ps. Pytanie czy wersja wiersza z karty jest wcześniejszą,
czy może wręcz późniejszą?

Przy braku obiegu, pozwoliłoby

to na dokładniejsze ustalenie daty jej wyydania:-)

Ps. jej pełniejszy opis = przyszły tydzień:-)