Tęskniła za czasami, kiedy był przy niej.

Kiedy mogła w każdej chwili potrzymać go za rękę, czy pocałować.

Chciała żyć normalnie, pogodzić się z tym, że jego już nie ma, że on nie żyje.

Każdy wieczór spędzała siedząc na podłodze, płacząc i zastanawiając się, czy kiedykolwiek się z tym wszystkim pogodzi. Myślała o nim, cały czas. Za każdym razem, kiedy się budziła, kiedy patrzyła na pościelone łóżko po jednej stronie, kiedy szła do szkoły, kiedy spotykała się ze znajomymi - tęskniła.

Patrzyła na telefon, mając nadzieję, że zadzwoni, przecież zawsze to robił.

Ale on nie dzwonił, jego już nie było

. Przez cały ten czas sekundy dłużyły się niemiłosiernie

. Z każdą minutą brakowało go bardziej. Tamtego dnia straciła wszystko, co kochała.

Straciła go, trzymając go za rękę, całując w czoło i mówiąc "kochanie, wyjdziesz z tego"