Caly swiat poszarzal, stal sie brudny, brzydki.
Wszystko co najlepsze mialam, ucieklo.
zniklo gdzies, poszlo w swoja strone. Zostalam tutaj, w szarym miescie, ktorego tak bardzo nienawidze.
Wystarczyla jedna minuta, i moj poglad na wszystko zmienil sie.
wstalam rano, nie zobaczylam usmiechnietych ludzi, nie umialam dostrzec w nich najmniejszej radosci, mimo ze ostatnio dobrze mi to wychodzilo, widzialam promien slonca, maly najmniejszy, i czulam jak jego cieplo mnie otulalo. Teraz, nawet go nie widze.
To brudne miasto mnie obrzydza. Szaro, jest szaro i zimno. Bardzo zimno.
Zawsze ocieplal jeden smses, teraz nie.wystarcza nawet koc i ciepla herbata.
Chcialabym uslyszec spiew ptakow, ktore budza sie wraz ze wschodem slonca, rozkladaja skrzydla i leca. Ponad wszystkimi, ponad wszystkim. Sa wolne, widza wszystko, ciesza sie pieknym widokiem, i sloncem w strone ktorego leca.
Chcialabym poleciec, daleko. By wszyscy mogli podziwiac mnie, chcialabym czuc sie doceniona, czuc to co one. Przykre, ze maly koliberek jest kochany przez miliony, za to ze jest taki a nie inny, mimo ze nie robi nic nadzwyczajnego. A czlowiek? staje na glowie, a i tak nikt go nie widzi, nikomu nie wystarcza, zostaje sam, za co?
Ludzie wymagaja zbyt duzo. Ale czy chec bycia blisko, czucia doni, ust, milosci to tak wiele? Co na tym swiecie trzeba robic, by byc szczesliwym, kochanym.
To jak gra w statki.. ukladasz je tak, by nikt ich nie trafil, a zawsze i tak zostaja zestrzelone.
Po co marzyc, planowac, dlaczego tak bardzo chronimy swoje szczescie oraz serce. przeciez i tak ktos w nie trafi. Ale przeciez nie stwwiamy jednego statku, prawda? niby nie. Ale one tez maja swoj limit wyczerpania, i po prostu przegrywamy.
Przegralam? ile statkow jeszcze mi zostalo.
Ten chyba byl ostatni.
Game Over.







prosze, zatesknij tak jak ja.