Wróciłam z Italii. Było cudownie. 

Tydzień zwiedzania, pysznego jedzenia i wspaniałych ludzi.

Wróciłam.

Szara rzeczywistość mocno mnie przytłoczyła.

Jestem w Polsce od 2 dni, a telefon milczy.

Wszyscy zarzekali się, że jak tylko wrócę to zrobimy ognisko,

spotkania itp... itd...

i cisza. 

Właśnie skończyłam rozpakowywanie, pranie

i jutro od nowa trzeba się zbierać,

tym razem o wiele więcej rzeczy... w końcu to przeprowadzka...

Jak to Babcia wczoraj stwierdziła - jedna wnuczka wylatuje z gniazda.

Tak.

Lecę, daleko od rodziny, znajomych...

ale teraz patrząc na ilość telefonów, sms i ogólnego zainteresowania stwierdzam,

że zostawiam tu tylko mamę, brata i babcię. 

Nikogo więcej.

Przyjaciółki się nie odzywają, bo zarzuciłam im, że gdy one miały kryzysy w związkach to robiłam

wszystko, by pogodzić ich, by znowu było dobrze,

a gdy u mnie taki kryzys przyszedł wszyscy się odwrócili

i ... rozpadło się.

Znowu. 

Cóż.

Cele się nie zmieniły, priorytety też nie.

Praca, studia, JA, ja, JA ...

Ale jest smutno, przykro, ciężko... 

Nie jestem stworzona do miłości.