Znalazłam to zdjęcie na jakimś blogu i stwierdziłam że idealnie oddaje moje odczucia. Nie wiem co się dzieje. Mam dość udawania że wszystko jest ok, nawet w świecie Internetu gdzie teoretycznie nie muszę udawać robię to samo bo w końcu kogo to obchodzi, ludzie walą czytać ekstra pozytywnie nastawiajace rzeczy a nie i kolejnej załamanej lasce... Gdy widzę się ze znajomymi to uśmiech żarcik, pamiętam siebie sprzed tego wszystkiego i myślę co by zrobiła stara ja i to robię. Gdy mówię potem przyjaciółce że jestem stale smutna odpowiada mi "to pewnie chwilowe przecież widzę cie prawie codziennie i jest spoko. Nie martw się to chwilowe pewnie przez pogodę" taaa. Ale trudno, jestem słaba nie umiem ogarnąć tak banalnej rzeczy jak jedzenie, prawdą jest że jesteś tym co jesz. Jem śmieci i tak się czuje, chciałbym być atrakcyjna nie dla innych, chcę móc spojrzeć w lustro jak przed chorobą i nawet w największym nieogarze powiedzieć "ale z ciebie laska" i zacząć się śmiać. Nie oczekuję że ktoś będzie próbował jakoś specjalnie rozwodzić się nad tym postem ale musiałam gdzieś bez zobowiązań wylać swoje żale

Ale ze założyłam ten blog po coś to

Bilans

Niedziela, Poniedziałek wtorek ~>szkoda gadać

AKTYWNOŚĆ

Niedziela

skalpel + 10 min interwału + 55 min biegu

Poniedziałek

Killer+55min biegu

Wtorek

10min interwału + skalpel