em fał pe.

w życiu jak w siatkówce.

niektóre rzeczy nie powinny wejść a wchodzą. Najczęściej na czysto..

niektórzy mają mecze życia, inni podcięte skrzydła już na starcie.

niektórzy nie potrzebują wzrostu żeby wznieść się wyżej niż się tego oczekiwało. :)

czasem zasługujemy na więcej niż dostajemy. I odwrotnie.

czasem stwarzamy dodatkowe problemy, tak jakbyśmy mięli ich mało..

jak można czuć niespełnienie będąc w ósemce najlepszych drużyn w Polsce,

wejść do finału centralnego z pierwszego miejsca, w pełni uczestniczyć w meczu a mimo to odczuwać niedosyt i strach? 

jak można po siedmiu miesiącach trenowania wejść na boisko i w pierwszych chwilach czuć paraliż od opuszków palców po czubek głowy..

jak wielkie znaczenie może mieć teoretycznie niewiele znaczący złoty medal ze zwykłych zawodów szkolnych..

czasem mam wrażenie, że napięcie kontroluje mój umysł, że nim manipuluje.. 

chwilami staje się dziewczyną jakich nie znosimy. 

czasem płoną mi ze wstydu skronie.

czasem mam wrażenie, że moje ambicje i chęci są większe niż możliwości. 

mimo chęci, zaangażowania i poświęceń, zastanawiam się czy to ja jestem odpowiednią osobą..

gryzę się. dosłownie i w przenośni.

to jakaś kpina.

przecież wiem, że jest "tak" lub "nie", żadnego "może".

przecież jesteśmy zdolni do wszystkiego.

Let's rage! potrzebuję tego jak nigdy.. 

nienawidzę ograniczeń! 

nie lubię strachu obezwładniającego mój umysł.

nie chcę nawet na moment stawać się dziewczyną, jakich nie znosimy.